Add new comment

میخواستم نظر دوستان عزیز و گرامی را که در خصوص مهریه بین شهری و روستایی سوال کرده بودند و آن را نافی تساوی حقوق انسانها میدانستندبه چند نکته جلب کنم . بر خلاف آنچه در تصور برخی از دوستان می باشد در تمامی ادیان و از جمله دیانت بهائی اصل و اساس . تعالیم انسان ساز آن است که دیدگاه ادیان را نسبت به انسان و حقوق انسانی بیان میکند و احکام در رتبه پائین تری از اهمیت قرار میگیرند کما اینکه بسیاری از احکام در دیانت بهائی به عقل و شعور انسانها واگذار شده است . در جوامع کنونی آنچنان حقوق زنان لگد مال میشود که گویی این نیمه دیگر انسانها جزو جامعه انسانی نیستند . حتی در کشورهای غربی که شعار برابری حقوق زنان در کوس و کرنا است فاصله این برابری تا آنچه مد نظر دیانت بهائی است بسیار بسیار زیاد است تا جایی که از شعار فراتر نرفته است حال آنکه در کشورهای جهان سوم حتی با شعار هم زنان را همسنگ مردان نمیدانند و آنها را انسانهای درجه دوم و تحت قیمومیت مردان میدانند . در این حال دیانت بهائی حقوق زن و مرد را مساوی و برابر میداندو هیچ تفاوتی بین زن و مرد در مقام الهی و انسانی قائل نیست و از لحاظ اجتماعی نیز زنان را اگر موثر تر از مردان نداند کم اثر تر هم نمیداند تا جایی که بیان میکند تنها زمانی جنگ و خونریزی و قتل و جنایت میتواند در جهان ریشه کن شود که تساوی حقوق زن و مرد تحقق یابد . این نظرات از طرف دیانت بهائی در دنیایی بیان میشود که مقام دیانت در جوامع بشری یا تا حد محدود شدن به احکام خوردن و پوشیدن و.... ویا توصیف نوع میوه های بهشت و درجه حرارت جهنم تنزل پیدا کرده و یا وسیله ای شده برای قتل و غارت و نفرت بین انسانها . حال دیانت بهائی در کنار تمامی تعالیم انسان ساز و در کنار اصولی که میتواند جوامع انسانی را از جنگ و خونریزی و قتل و غارت و تجاوز و... به یکپارچگی و صلح و آرامش برساند برخی احکام را بیان کرده که اولا تنها مخصوص بهائیانی است که وارد جامعه بهائی شده اند و برای رفع برخی نیازهای روزمره پیروان این دیانت گفته شده است که مثلا برای حمایت از اقشار روستایی ویا تشویق و ترغیب برای بالا نبردن تجملات در امر ازدواج گفته شده را دلیل بر رد همه این تعالیم بزرگ و الهی دانستن بیشتر شبیه ساده اندیشی و بهانه جویی میباشد . در مورد خود حکم هم باید به این نکته توجه داشت که در تمامی تعالیم بهائی هیچ کجا کم یا زیاد بودن مقدار مال و ثروت ارزش محسوب نشده است که مثلا کم یا زیاد بودن مهریه نشانگر ارزش کسی باشد اما اینکه جوامع انسانی کشاورزی و احترام به منابع طبیعی را فدای رفاهیات شهرنشینی کرده باشند یک امر کاملا روشن و بدیهی است