نوشتۀ یکی از شهروندان بهائی در مورد مشکلات اقتصادی ای که به خاطر اعتقاد به دیانت بهائی بر او و خانواده شان وارد آمده

با یاد خداوند مشترک همه‌ی انسان‌ها می‌نویسم

این نوشته،  فارغ از هر درخواستی‌ست

جناب...  رئیس محترم ...  

بی‌شک،  

تاریخ،  نتیجه‌ی فراز و فرودهای  نسل بشر است، 

تا امروز ...    و   تا بی‌نهایت ایام ... 

شما   و بنده 

و همه‌ی انسان‌های امروزِ این کره‌ی خاکی در حال ثبت و آفرینش تاریخی عظیم هستیم،  

همان‌طور که سرنوشت امروزِ ما،  وام‌دارِ پیشینیان ماست، 

سرنوشت فرزندانمان در آینده،  وارثِ گام‌های امروز ما خواهد بود. 

شما در آن‌سوی این تاریخ نشسته‌اید و بنده

در این سو

هر آن چه امروز انجام می‌شود...  نظر و تصمیم  است 

و نتیجه‌ی  باقی مانده‌ی آن،  فردا... « تاریخ » لقب می‌گیرد... 

جناب...    پدر و مادرم، هزینه کردند، تحصیل کردند

مشغول به کار شدند 

 در سال پنجاه و هفت، هر دو به خاطر ایمانشان، با داشتن دو کودک، پاکسازی شدند،  پدرم از شرکت و مادرم از دبیرستان. 

 همه‌ی حقوقی که نتیجه‌ی سال‌های خدمتشان بود،  از آنها سلب شد،  پدرم برای امرار معاش،  تلاش‌ها کرد تا این مغازه‌ی مسبوق به سابقه را باز کرد. 

سال شصت و شش،   شش ساله بودم که به خاطر اعتقاد قلبی پدر و مادرم،  کرکره‌ی همین مغازه به مدت نوزده ماه  پایین کشیده شد، 

مغازه‌ای که نانِ سفره‌ی خانواده‌ی پنج نفره‌ی ما و خانواده‌ی پدربزرگ و مادر بزرگم را فراهم می‌کرد، 

پدرم مجدد بی‌کار شد و چون تنها نان آور این دو خانه بود در جاده‌ها از شهری به شهری به پخش لوازم کودک مشغول شد. 

و این داستان البته در چند خانواده‌ی بهائی دیگر هم جریان داشت. 

جناب....  عزیز 

پدر و مادرم از درآمد همین مغازه،  مالیات پرداخته‌اند 

فرزند خودشان را به سربازی فرستاده‌اند

و هر سه فرزندشان از تحصیل  دانشگاهی محروم شدند. 

جناب...  شما و بنده بر سر یک میز تاریخی نشسته‌ایم 

امروز فرزند من شش سال دارد 

و کرکره‌ی این مغازه که هنوز هم سفره‌ی دو خانواده را پهن می‌کند،  برای چندمین بار 

پایین کشیده شد،  

فرمودید  در حق شهروندی خللی وارد نشده‌ است، 

پسرم زمانی چشم به این جهان باز کرده که بنده پشتِ دربِ اتاق‌های مسؤلین ایستاده‌ام تا برای داشتنِ درآمدی شرافتمندانه،  احقاقِ حق کنم. 

جناب... 

در یک کفّه‌ی ترازو نانِ شبِ دختر شش ساله‌ی من

و در کفّه‌ی دیگر،  ایمان من و پدرم را گذاشته‌اند،  

به همان خداوندگارِ مطلق

شما بگویید

کدام کفه سنگین تر است؟ 

ایمان هر انسانی مقدس و عظیم است 

و با لقمه نان قیاس کردنی نیست

در کمال احترام

      نیما نوع خوا