11.چند رباعی و دو بیتی

چند رباعی و دو بیتی

جوینده ی فیض شمس ابهی باشیم      پوینده ی راه رب اعلی باشیم

در راه ولایش ز بلا نهراسیم      راضی برضای حق تعالی باشیم

ایکاش ز جان بنده ی درگاه شویم      بیراهه رها کنیم و در راه شویم

از هر چه سوای اوست یکسر گذریم      یعنی که بکل فنای فی الله شویم

غافل ز توام یک دل آگاهم ده      خوارم تو جلال و حشمت و جاهم ده

دست من افتاده ز رحمت برگیر      یعنی به بساط قرب خود راهم ده

یارب ز عطای خود ببخشای مرا      بازینت عشق خود بیارای مرا

سرگشته ی وادی فراقم هیهات      بر ساحت قرب راه بنمای مرا

لطف ازلی اگر سبب ساز شود      ابواب رخا بسوی دل باز شود

از کون و مکان به لامکان پر گیرد      با مهر نگار یارو دمساز شود

سرچشمه ی عشق عالم افروز توئی      در خلوت دل شرار جانسوز توئی

بر تارک روزگار و بر فرق سپهر      زیبائی حسن عبرت آموز توئی

در شام غمت بدیده ام خواب نبود     در قلب شکسته بسته ام تاب نبود

در مجمع این و آن فراوان بودم      جمعی به صفای جمع احباب نبود

در سینه ی خود به جای دل جان دارم      چون عشق ترا به سینه پنهان دارم

هر چند غمت به سینه بسیار کم است      من از کم و بسیار فراوان دارم

خواهم که طریق دیگری باب کنم      خود را از شرار قلب خود آب کنم

جان را که سزای خاک اقدامش نیست      قربانی خاک پای احباب کنم

ای عشق بیا که آتشی در پیش است      از عقل مگو که مصلحت اندیش است

بهر تو شراره های عالم ناچیز      بر عقل یکی شراره از حد بیش است

بر مقدم عشق نقد جان میبازم      سوز جگر خویش عیان میسازم

ای عشق تو بر شکوه خود مینازی      من بر غم و درد بیکران مینازم

از سوز دلم کسی خبر دار نشد      جز درد و علم به سینه ام باز نشد

حال من دل خسته نداند هرگز      آنکس که به عشق او گرفتار نشد

با این دل بی نصیب تنها چه کنم؟      با سیل سرشک بی محابا چه کنم؟

گر جان نزار من بفردا برسد      با جان نزار و زار فردا چه کنم؟

سوز جگری کزین و آن می شنوی      در ناله ی من به صد زبان میشنوی

گر پای نهی به تربتم از پس عمر      از خاک مزار من فغان میشنوی

گر چشم نگار آتش افروز نبود      در سینه ی من شرار جانسوز نبود

جانم که تمام شب به خود می پیچید      بیرون شد و تا سپیده ی روز نبود

باز چشمت شرر انگیز شدست      سینه از عشق تو لبریز شدست

تا سحر دیده ی من خواب نداشت     یا به یاد تو سحر خیز شدست

من گنهکارم و عشق تو گناهم باشد      عاشق دردم و داغ تو گواهم باشد

یارب از ملک بقا پرتو فیضی بفرست     تا در این دار فنا توشه ی راهم باشد