32. نمیدانم کیم!

از شرار عشق سوزانم نمیدانم کیم

کرده گیسوئی پریشانم نمیدانم کیم
گاه از خود بیخودم گه با خدا مشغول راز گه ز ما و من گریزانم نمیدانم کیم
گه دبیر عقل با افسانه افسارم کند گه به کوی عشق حیرانم نمیدانم کیم
گاه امیدم سوی الطاف نامحدود اوست گه ز نفس خویش ترسانم نمیدانم کیم
گاه مقبل گاه مشرک گه یهودی گه مجوس گه نصاری گه مسلمانم نمیدانم کیم
گاه برگرد جهان گه در خرابات مغان در سراغ نور یزدانم نمیدانم کیم
گاه نشناسم ز غفلت پیش پای خویش را گه همای اوج عرفانم نمیدانم کیم
گه شوم وارسته و پابرسر هستی زنم گه سراپا فکر سامانم نمیدانم کیم
حکمتی در کار خلقت بود ازآغاز و من راز این حکمت نمیدانم نمیدانم کیم
اینقدر دانم که جان تا محضر جانان رود زین جهت پا تابه سر جانم نمیدانم کیم
اول و آخر چو نبود دفتر ایجاد را من از اول فکر پایانم نمیدانم کیم
از پریشان گوئیش نابت پریشان است و من زین پریشانی پشیمانم نمیدانم کیم