بهائی نیستم اما انسانم!

مقاله ای کوتاه از سرکار خانم نسرین مدنی که هر ایرانی خردمندی را به تفکر، تامل و تعمق وا میدارد.

گفت:"آقا می گوید هیچ چیز به اندازۀ بهائیت برای ما خطرناک نیست".
خودم را از این پیش داوری ها رهاندم و مطالعه ام را در این زمینه شروع کردم. در گفته ها شک کردم و نخواستم نشخوار کننده عقیدۀ این و آن باشم.
در تاریخ ادب معاصر به زنی جسور چون طاهره قره العین می رسیم که با بی پروایی روبند از صورت گشوده، با مجتهدان وارد مباحثه می شد اما حتّی در چند مجلدِ از صبا تا نیما و از نیما تا روزگار ما تالیف آرین پور، یادی از اعتقاد و باور او آورده نشده است.
تنها همان شعر:
گر به تو افتدم نظر چهره به چهره رو به رو
شرح دهم غم تو را نکته به نکته مو به مو
طاهره بهائی بود و اولین زنی که به جرم مفسد فی الارض بودن اعدام شد. به شیوۀ خفه کردن و در چاه انداختن.
اینکه ما به واقع تا مغز استخوان شستشوی مغزی شده ایم، به شیوه ای بلند مدت و سیستماتیک انکار ناپذیر است.
ای شیوۀ تربیتی، شیوۀ حوزه های علمیه، مکرر و مداوم و ذکروار و هر چه مبسوط تر، به مرور افراد جامعه را ترسو، فاقد فکر خلاق، فاقد شک در آموخته ها و عدم پرسش کرده است.
هیچ گاه نپرسیدیم به فرض بر سر همسایۀ بهائی که سر به زیر از کوچه هر روز عبور می کرد وقتی اطلاعاتی ریختند روی سرش چه آمد؟ حتّی از سوال از همدیگر هراس داشتیم. مرا به کار دیگری چه؟ همین که کلاه خودم را باد نبرد بس است.
بهائیت به حذف کامل آخوند اعتقاد دارد لذا به قول احمد کسروی، این قشر مفت خور، آخوند جماعت به ضدّیت با بهائیت برخاست.
رسالۀ عبدالبهاء یکی از مترقی ترین رساله ها در زمینه اجتماعی و سیاسی است که با وجود نگارش در صد و اندی سال پیش از تعلیم و سواد دختران در کنار پسران می گوید. استفاده از کالسکۀ آتشین، ماشین به جای اسب و خر، از حذف مولاها می گوید در امور سیاسی و راهکارهایی که هنوز نیاز امروز ما در ایران است.