لزوم تطابق دین با علم و عقل

حضرت عبدالبهاء مي‌فرمايند:
«دين و علم توأم است از يکديگر انفکاک ننمايد. و از برای انسان دو بال است که بآن پرواز نمايد جناح واحد کفايت نکند. هر دينی که از علم عاريست عبارت از تقاليد است و مجاز است نه حقيقت.»
همچنین: «رؤسای اديان امروز گمان مي‌کنند که دين عبارت از تقليد آباء و اجداد است لهذا هر قومی تشبّث به تقاليد نموده آن را حقّ مي‌داند و اين تقاليد چون حقيقت نيست لهذا مخالف با يکديگر است و از اين سبب اختلاف و عداوت بين بشر حاصل شده. زيرا همچنين گمان مي‌کنند که دين مخالف علم است و عقائد دينيّه را تفکّر و تعمّقی لازم نيست و تطبيق به عقل و علم جائز نه زيرا عقل و علم مخالف دين است. لهذا عقائد دينيّه بايد مجرّد عبارت از صرف تلقين رؤسای روحانی باشد و آن چه آنان بگويند بايد معتقد شد ولو مخالف علم و عقل است‌... ملاحظه در ملل عالم فرمایيد چگونه غرق در تقاليد و اوهامند. يکی عبادت وهم ميکند يکی خدایی در عقل جزئی خود تصوّر نمايد و آن را عبادت مي‌کند و حال آن که آن چه در عقل گنجد آن تصوّراست يکی عبادت آفتاب مي‌کند ديگری عبادت شجر و حجر در ازمنهء قديمه بسياری عبادت باد مي‌کردند عبادت دريا مي‌کردند عبادت گياه مي‌کردند. اين‌ها جميعاً تقاليد است جميعاً مخالف علم و عقل است و اين اختلاف را سبب نزاع و جدال و قتال مي‌نمودند‌. پس انسان بايد از جميع تصوّرات و تقاليد آباء و اجداد عاری و بری باشد‌. مقصد اينست که بدانيد خدا علم و عقل را خلق کرده تا ميزان فهم باشد نبايد اينچنين قوّه ای را که موهبت الهی است معطّل و معوّق کنيم جميع امور را بايد به آن موازنه نمایيم. زيرا دين را عقل ادراک مي‌کند اگر انسان عقل نداشته باشد دين را چگونه مي‌فهمد اين مشهود و واضح است که عقل و علم لازم است.»