ورود نوروز ايرانی به عرصه جهانی

در تاریخ 4/12/88 اول فروردین و جشن بزرگ نوروز، طی قطعنامه ای در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به عنوان روز جهانی و مناسبت بین المللی و به عنوان میراثی معنوی و فرهنگی به ثبت رسید و این عید رسما جهانی شد.
نوروز جشنی است كه هزاران سال است ،ایرانیان آن را ارج می نهند و گرامی می دارند .
نوروز جشن طبیعت است و ورود به اعتدال بهاری . در سال دو نقطه اعتدال وجود دارد .یكی نقطه اعتدال بهاری كه خورشید به برج حمل وارد می شود و آن ر:ا نوروز" می نامند و دیگری نقطه اعتدال پاییزی كه آفتاب در برج میزان داخل می شود و آن را" مهرجان یا مهرگان" می نامند. در اعتدال بهاری جمیع موجودات از كوه و دشت و صحرا ،زنده می شوند ،زمین مرده از زیر پوشش برف زمستانی بیرون می آیدو جانی تازه می گیرد . شكوفه های بهاری و بوی روح پرور گلها و گردش پروانه ها ،شگفتی و زیبایی خاصی به طبیعت می بخشد .
در دین باستان ایران اعتقاد بر این بود كه اهورا مزدا ،جهان مادی را در شش بار آفرید كه "شش گاهان بار "گویند. ششمین بار یا آخرین گاهان بار ،انسان آفریده شد و چون آفرینش انسان تمام شد ،اعتدال ربیعی بود و آن روز را نوروز نامیدندكه به نام" اهور مزدا" منسوب است . بعدها این گاهنبار مفهوم رستاخیزی به خود گرفت و به خاطر اهمیت آن مراسم ویژه ای در دربار شاهان بر پا می شد . گویند قصر تخت جمشید در فارس فقط برای برگزاری مراسم نوروز ساخته شده و آن همه نشانه و علایم و رموز و شكل هایی كه در سر ستون ها و پیكره ها و مجسمه ها می بینیم ،هر یك رمز و نشانی از معنای نوروز و مراسم وابسته به آن است.
دیانت بهایی نیز عید نوروز را به عنوان عیدی مذهبی جشن می گیرد و برای آن مقام و منزلتی خاص قائل است زیرا
اولا: عید صیام است یعنی بعد از 19 روز روزه داری نوروز را به بهاییان به عنوان عید صیام ارج می نهند چنانچه حضرت بهاالله می فرمایند: " لك الحمد یا الهی بما جعلت النیروز عیدا للذین صاموا فی حبك "
ثانیا: اول سال بهایی است یعنی در تقویم بهایی نوروز به عنوان شروع و آغاز سال تعیین گردیده است چنانچه در كتاب اقدس می فرمایند:" انه لصدر الشهور و مبدئها"
ثالثا : در این روز نفحه حیات بر موجودات دمیده می شود .خاك مرده زنده شود و اشجار افسرده حیات تازه یابندچنانچه می فرمایند:" فیه تمر نفحةالحیاة علی الممكنات طوبی لمن ادركه بالروح و ریحان"
رابعا : این روز یوم الله است چنانچه حضرت اعلی در باب چهارم از واحد ششم بیان می فرمایند:" خداوند عالم در میان ایام ،یومی را منسوب به خود قرار داده و آن را یوم الله خوانده و آن یومی است كه شمس، منتقل می گردد از برج حوت به حمل "
لذا بهاییان این عید را حتی المقدور مفصل و با شكوه و مجلل بر پا ساخته و در آن به شادی و مسرت می پردازند و خود و سایرین را به قدر وسع پذیرایی می نمایند و بدین وسیله شكر نعمت الهی را در عمل ظاهر می سازند .
همچنین در این روز اشتغال به شغل مثل تجارت و صناعت و زراعت برای بهاییان حرام است .
این عید در آتیه ایام توسط بهاییان منبع و منشاء اعمال خیریه عظیمه و تاسیسات عام المنفعه خواهد شد .زیرا حضرت عبدالبها در این خصوص به بهاییان فرموده اند: " احبای الهی در چنین روزی البته باید یك آثار خیریه صوریه یا آثار خیریه معنویه بگذارند كه آن آثار خیریه شمول بر جمیع نوع انسان داشته باشد زیرا در این دور بدیع هر عمل خیری باید عمومی باشد یعنی شمول بر جمیع بشر داشته باشد . اختصاص به بهاییان نداشته باشد ."
همچنین می فرمایند :" پس باید دانایان تحقیق و تحری نمایند كه احتیاج ملت در آنروز به چه اصلاحی است و چه امر خیری لازم و وضع چه اسی از اساس سعادت ملت واجب . تا آن اصلاح و آن امر خیر و آن اساس ،در آن روز تاسیس گردد.مثلا اگر ملاحظه كنند كه ملت محتاج به تحسین اخلاق است ،تحسین اخلاق را در آن روز تاسیس كنند. ملت اگر احتیاج به انتشار علوم دارد در توسیع دایره معارف لازم در آن روز، قراری بدهندیعنی افكار عموم ملت را منعطف به آن امر خیر كنند و اگر چنانچه ملت احتیاج به توسیع دایره تجارت یا صناعت یا زراعت دارد،در آن روز مباشرت به وسائلی نمایند كه مقصود حاصل گردد یا آنكه ملت محتاج به صیانت و سعادت و معیشت ایتام است از برای سعادت ایتام قراری بدهندو قس علی ذلك . تاسیساتی كه مفید از برای فقرا و ضعفاء و درماندگان است تا در آن روز از الفت عموم و اجتماعات عظیمه نتیجه حاصل گردد."(گنجینه حدود و احكام ص 410)
در هر دو دیانت زردشتی و بهایی ،نوروز جشن شروع گردش طبیعت استكه اینك از مرزهای سنتی خود بیرون آمده و تبدیل به جشنی جهانی شده و از فرهنگ ایرانی به فرهنگ جهانی راه یافته زیرا بهاییان در هر نقطه دنیا با هر رنگ و نژاد و قومیت و فرهنگ، عید نوروز را جشن می گیرند و آن را پاس می دارند. در دیانت زردشت ،نوروز جشن آفرینش انسان بود و در دیانت بهایی این عید به وحدت نوع انسان و همسانی نژادها مبدل گشت . به فرموده حضرت عبدالبها" در این یوم مبارك " اجتماع كنند ومحافل عمومی بیارایند و حكم یك انجمن حاصل كنند تا وحدت ملت و الفت و یگانگی در جمیع انظار مجسم شود" همچنین می فرمایند :" دیدن یكدیگر نمایند و اگر چنانچه بین نفوس كدورتی حاصل در آن روز آشتی كنند و آن اغبرار و دل شكستگی زایل شود . دوباره به الفت و محبت پردازند " گنجینه حدود و احكام ص407
پروفسور الساندرو بائوزانی اسلام شناس و ایران شناس برجسته ایتالیایی در یكی از مقالات خود می نویسد:" در دیانت بهایی به كرات از بهار به عنوان رمزی از تجدید دیانت یاد شده زیرا ظهور پیامبران مانند فرا رسیدن بهار است و روز رستاخیزی است كه در آن روز آنها كه از نظر روحانی مرده اند دوباره حیاتی جدید می یابند . روزی كه در آن، حقیقت ادیان، تجدید و دوباره تاسیس می گردد. این روز روز رستاخیز و داوری هم هست زیرا نادرستی و ریا كاری و افكار و اخلاق و عادات كهنه ،طرد و منهدم می گردند. روزی كه در آن یخها و برفهای موهومات و تعصبات كه در فصل زمستان روی هم انباشته شده بودند ،تغییر حالت داده ،آب می شوند و دنیا را برای آغاز حیلتی جدید و دوره ای نو در بر می گیرند.
این است اساس جشنی كه بهاییان در آغاز سال نو در نوروز بپا می كنند.

منابع :
گنجینه حدود و احكام
مقاله الساندرو بائوزانی ترجمه كیومرث مظلوم
مقاله نوروز جشنی كهن و جاودانی ف بهگرا
آهنگ بدیع سال 22 شماره