ترجمه‎ای از پیام بیت العدل اعظم 29 اوت 2010

بهائیان عالم طرّاً ملاحظه نمایند

یاران عزیز محبوب

عزیمت حضرت عبدالبهاء، در یکصد سال پیش، از حیفا به مقصد پورت‎سعید آغاز فصل جدید جلیلی در وقایع تاریخ امر مبارک را رقم زد. مقدّر چنان بود که ایشان تا سه سنه به ارض اقدس مراجعت نفرمایند. حضرت ولی امرالله، بعدها، در اشاره به این واقعهء مهمّ تاریخی فرمودند، "سطوع انوار حقيقت بر افق باختر و استقرار امر مقدّس حضرت بهاءالله در اقطار غربيّه که از شؤون و مظاهر بهيّهء دورهء ميثاق محسوب قوای عظيمهء روحانيّه و ثمرات جنيّهء طيّبه‌ای ببار آورد که الطاف مخصوصهء نيّر پيمان و شرکت مرکز عهد رحمان را در تمشيت امور و تنسيق خدمات تاريخی ياران آن سامان به خود جلب نمود و ارادهء مبارک بر اعلاء كلمهء ربّانی و ندا به ملکوت يزدانی در مدن و ديار غرب تعلّق گرفت."1 با شروع اسفار حضرت عبدالبهاء به غرب، امر مبارک حضرت بهاءالله، که مدّتی بیش از نیم قرن محاط به اعداء و ظلم و ستم آنان بود، از محدودیت رهایی یافت. برای اوّلین بار از تأسیس این امر مبین، ریاست و قیادت رسمی امر مبارک از آزادی عمل بهره‌مند گردید تا بدون قید و بند به اجرای رسالت الهی خود قیام نماید.
طبق معیارهای عالم عنصری، به نظر نمی‎رسید حضرت عبدالبهاء مهیّای اجرای وظیفه‎ای باشند که پیش روی ایشان قرار داشت. شصت و شش سال از عمر مبارک می‌گذشت؛ محروم از تحصیلات رسمی، همواره در تبعید از اوان طفولیت ، چهل سال در حبس و زندان، نا آشنا با آداب و زبانهای اهل غرب؛ با این همه، بی آن که در اندیشهء آسایش خویش باشند، یا خطراتی که در راه بود ایشان را از عزم راسخش منصرف نماید، متّکی به تأییدات الهیّه، برای حمایت از امر الهی قیام فرمودند. با نفوس متنوّعه در نـُه کشور در سه قارّه از قارّات عالم تعامل داشتند. وسعت مساعی و شدّت مجهودات خستگی‌ناپذیر آن طلعت نورا چنان بود که "عشّاق روی مبينش را در شرق و غرب در دريای شگفتی و اعجاب مستغرق ساخت" و "نفوذ و تأثير نامتناهيش را در جريان تاريخ اين امر ابدع اعظم باقی گذاشت."
در طیّ چند سال بعد، بهائیان در اطراف و اکناف عالم در کمال مسرّت و بهجت بسیاری از وقایع مرتبط با سفر تاریخی حضرت عبدالبهاء را در یاد و خاطر خود محفوظ نگه داشتند. امّا این سالگرد اهمّیتی به مراتب فراتر از زمانی برای تکریم دارد. کلامی که حضرت عبدالبهاء در طیّ اسفار خود بدان تفوّه فرمودند، و سلوک و شیم حضرتشان که در حدّ اعلایی از مدارج حکمت و محبّت بود، منبع عظیمی از الهام و بصیرت فراوان است که آحاد احبّای الهی امروز می‎توانند، در مساعی خویش برای اقبال نفوس مستعدّه، ارتقاء قابلیت برای خدمت، تأسیس جوامع محلّی، تقویت تشکیلات امریه، یا اغتنام فرصت‌های بارزه جهت مبادرت به اقدامات اجتماعی و مشارکت در گفتگوهای عمومی از آن نصیب وافر ببرند. لهذا، نه تنها بر دستاوردهای حضرت مولی‌الوری و آنچه که طلعت انور به جریان انداختند، بلکه بر کارهایی نیز که ناتمام باقی مانده و مولای محبوب ما را به اجرای آن فرا خوانده‌اند، باید تأمّل و تفکّر نماییم. حضرت عبدالبهاء در الواح نقشهء ملکوتی، عمق اشتیاق خویش را بیان فرمودند:
اي کاش از برای من ميسّر مي‌شد که پای پياده ولو به کمال فقر به آن صفحات مسافرت مي‎نمودم و نعره‌زنان در شهرها و دهات و کوه و بيابان و دريا يا بهاء الابهی مي‌گفتم و ترويج تعاليم الهی مي‌نمودم. ولی حال از برای من ميسّر نه؛ لهذا در حسرتی عظيم هستم. بلکه انشاء الله شماها موفّق گرديد.
قریب یک قرن از زمانی که این بیانات مبارکه از قلم آن حضرت صادر شده گذشته است. مراحل متوالی نقشهء ملکوتی با کمال موفّقیت اجرا شده و امر مبارک در جمیع زوایای عالم استقرار یافته است. احبّاء در نقاطی که حضرت عبدالبهاء مشتاق سفر به آن بودند حضور دارند. افراد، جوامع و تشکیلات هم‌اکنون از قابلیت لازم برای اقدام منسجم، سیستماتیک و مستمرّ برخوردارند. لهذا، در طیّ این دوران گرانقدر تجدید خاطره جمیع ما، عاشقان باوفای آن حضرت، به اسم آن طلعت انور قیام و اقدام نماییم. هر نفسی از احبّای الهی سهم خویش را، هر قدر ناچیز، برای ترقّی و تقدّم نقشه‌ای که طلعت اطهر بانی و موجد آن بودند – آن میراث مرغوب ابدی – ایفا نماید.

بیت العدل اعظم

1- قرن بدیع، طبع امریکا، فصل نوزدهم، ص 559